Jaren geleden heb ik het idee losgelaten dat ik controle heb over mijn gewicht. Dat ging niet van de één op de andere dag, het was meer een proces. Ik realiseerde me dat elke poging tot afvallen me alleen maar dikker heeft gemaakt en dat ik statistisch gezien weinig kans maakte om voorgoed slank te blijven. Na een periode van rouwen ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Een wereld die niet meer draaide om afvallen.

Als je jarenlang bezig bent geweest met afvallen, dan neemt dit enorm veel tijd in beslag. De urenlange discussies over wat ik wel/niet moest eten waren niet meer nodig. Ze waren weg. Er was tijd, rust en ruimte voor andere zaken. Mijn eigenwaarde werd langzaam ontkoppeld van het aantal kilo’s op de weegschaal en mijn uiterlijk werd steeds minder belangrijk.

Er kwam ruimte voor de vraag: Wat ga ik doen met mijn leven, nu ik niet meer slank ga worden?

Wat is het nut van een te kleine jurk kopen “ter motivatie” als ik nooit meer ga afvallen? Waarom geen kleding kopen waar ik me comfortabel in voelt? Dat niet knelt en prettig zit. Waar ik me fijn in voel en waarin ik me goed kan bewegen?

Wat is het nut van ‘afslankende’ kleding? Ik hoef mezelf niet meer te verstoppen in ‘flatterend’ zwart. Ik hoef geen bloedstroom-afsluitende-step-innetjes en knellende broekjes aan, want ik ben nu eenmaal dik. Ik ga niet meer dunner worden… dus wat wil ik nu eigenlijk dragen?

Wat is het nut van “hoge hakken” als ik toch dik blijf? Ik wilde liever schoenen kopen waarmee ik de hele stad door kan banjeren zonder pijn. Ik kon kiezen wat ik wilde. Ik kon het altijd al. Ik dacht alleen dat het uit zou maken als ik er optisch wat langer uit zou zien want ‘het slankt enórm af’. Maar nu ik er oké mee ben dat ik dik ben… doe ik mezelf die paar centimeter kwelling niet meer aan.

Wat is het nut van “minder eten” als ik er tóch niet dunner van word? Waarom niet gewoon eten naar behoefte zodat ik me er fijn en prettig bij voel? Voedsel wat lekker is en voldoening geeft, voedsel waar ik energie van krijg, voedsel waardoor ik me langer verzadigd voel? Het schuldgevoel en de compensatiedrang is daardoor verdwenen. Ik kan eten wat ik wil.

Wat is het nut van het ‘calorieën eraf sporten’ als de calorieën er toch niet voorgoed afgaan? Hoe zou ik mezelf willen bewegen als het totaal geen effect heeft op mijn gewicht? Zou ik dan nog naar de sportschool gaan? HELL NO! Wil ik niet liever wandelen met de hond? Ik geniet er elke dag van.

Wat is het nut van self care als je er niet van afvalt?

Toen slank worden niet meer het uitgangspunt was, ging het steeds meer om ‘goed voor mezelf zorgen’, het ging steeds meer om mentaal en fysiek welzijn ongeacht mijn gewicht. Wat wil ik nu eigenlijk? Hoe wil ik leven nu ik niet meer streef naar gewichtsverlies? Mijn motief was veranderd.

Soms dacht ik: OMG wat heb ik mezelf al die jaren aangedaan?! Al die frustratie en zelfhaat voor niets? Ik ben er niets mee opgeschoten en ik ben er bijna aan onderdoor gegaan! Als ik terugkijk lijkt het alsof ik al die tijd in een gevangenis zat waarvan de deur gewoon open stond. Ik was allang vrij, maar ik wist het niet.

Ik voelde een bepaalde rust over me heen komen. Ik had alle tijd om dingen uit te vogelen. Ik was niet meer onderweg naar mijn streefgewicht. En zo kon langzaam mijn eigenwaarde groeien los van mijn gewicht. Het masker kon af want ik hoefde me niet meer voor te doen als een slanker iemand. Ik hoefde me niet meer te verontschuldigen voor wat ik deed. Ik hoefde niet meer te wachten totdat mijn échte leven eindelijk zou beginnen: Later, als ik slank ben. Het leven was allang begonnen en ik zwom niet langer meer tegen de stroom in.

Take care, self care,