Kan jij je gewicht niet accepteren?

Dat snap ik helemaal. Ik voelde er eerlijk gezegd ook héél weinig voor. Voordat ik professionele hulp kreeg voor mijn (di)eetgedrag, wilde ik liever gewoon afvallen zodat mijn lijf vanzelf acceptabel werd.

Fat acceptance vond ik maar een rare term. Waarom zou ik in hemelsnaam moeten accepteren dat ik nooit meer slank word? Van die gedachten liepen me de rillingen over het lijf. Levenslang gevangen in dit dikke lijf? Nou, liever niet.

Acceptatie betekent aanvaarden dat het is zoals het is. Ongeacht of je dat nou leuk vind of niet.

Ik wilde mijn dikke lijf wel aanvaarden, maar niet zoals het is. De enige reden, waarom ik überhaupt interesse in zelfacceptatie, zelfliefde en mindful eten had gekregen, was omdat ik dacht dat ik hiervan op lange termijn duurzaam af zou vallen. De ‘overtollige kilo’s’ zouden vanzelf verdwijnen als ik balans weer zou vinden in een goede eetgewoonte en emotioneel welzijn.

Maar ik viel niet af. Ook niet toen alles beter in balans kwam. Het voelde daarom niet als een weloverwogen keuze om mijn lichaam te accepteren. Acceptatie bleef nu eenmaal als laatste over, nadat ik 20 jaar lang alle andere opties van uithongeren tot ‘mezelf slank mediteren’ had geprobeerd. Acceptatie kwam als een kapot geprikte ballon toen ik me realiseerde dat het niet haalbaar was om af te vallen. Mijn droom, mijn doel in het leven werd weggevaagd.

Acceptatie voelde als een capitulatie na intense strijd…

Ik denk dat ik me zo lang ertegen verzet heb, omdat het zou betekenen dat de strijd rond mijn levenswerk voor niets was geweest. Al mijn investeringen in een slank lichaam zouden in één klap verdampen. Al die wanhoop, frustratie en verdriet – allemaal voor niets. Al dat diëten, al die zelfhaat en urenlange discussies in mijn hoofd – allemaal voor niets. Al dat geld aan diëtisten, boeken, digitale programma’s, personal trainers en mezelf naar sportscholen sleuren – allemaal voor niets. Zelfs de verslavingskliniek, die mij had moeten redden van mijn dikke lijf, het wekelijks opbiechten bij de Anonieme Overeters en mijn opleiding tot gewichtsconsulente – allemaal voor niets want ik was nog stééds niet slank.

Acceptatie gebeurde vanzelf omdat ik de dieetstrijd opgegeven heb. Ik heb me erbij neergelegd dat ik gewoonweg niet weet HOE ik moet afvallen.*

Toch heb ik het meer dan 20 jaar geprobeerd.

Vermoedelijk is dit ook jouw ervaring. Een beetje afvallen lukt natuurlijk prima – daarom lijkt het alsof dit nieuwe dieet fantastisch werkt – maar ‘op gewicht blijven’ lukt bijna niemand. Waardoor het lijkt alsof je persoonlijk hebt gefaald als je aankomt in gewicht. Terwijl aankomen een uiterst natuurlijke reactie van je lichaam is, na een periode van ziekte, uithongering of intentioneel gewichtsverlies. Dit doet je lichaam opzettelijk om je te beschermen.

Wellicht kost het ook steeds meer energie om te diëten en is het mentaal bijna niet meer op te brengen. Toch, als je een klein beetje bent zoals ik, blijf je nieuwe methodes via internet en tips van vrienden en collega’s uitproberen. Vastbijten, doorzetten en volhouden zijn waarschijnlijk jouw beste eigenschappen. Ook al denk je misschien dat je geen wilskracht hebt – omdat je na het dieet weer aangekomen bent. Juist dat onverwoestbare doorzettingsvermogen zorgt ervoor dat je het keer op keer blijft proberen. Daarom ben je wellicht al zolang aan het jojo-en.

Accepteren is het tegenovergestelde van veranderen.

Daarom is het ook zo rete-moeilijk om jezelf te accepteren als je tegelijkertijd ook wilt afvallen. Want als je jarenlang op dieet bent geweest, altijd hebt moeten afzien, vastbijten, doorzetten en volhouden (en dat allemaal op een lege maag) dan zijn ‘loslaten en accepteren’ waarschijnlijk niet je sterkst ontwikkelde eigenschappen. Ik ben er ook slecht in. Op alle vlakken in mijn leven. Ik ben meer een doorzetter, een aanpakker, een vastbijter. Ik was daarom een hele goede jojo-er.

Loslaten is niet echt mijn ding.

Je kan acceptatie niet eens forceren, al zou je het willen. Het is namelijk niet iets wat je moet doen. Het is iets wat je moet laten gaan, wat je niet wilt laten gaan. Ik kan me voorstellen dat je, door de jaren heen, genoeg gegronde redenen hebt gehad om je hoge gewicht niet te willen accepteren. En laat ik eerlijk zijn: Je hoeft ook helemaal niets te accepteren. Je mag doen en laten wat je wilt. Je mag blijven vechten en je verzetten tegen je gewicht tot het einde van je leven.

Mijn vraag aan jou is alleen: Wil je eigenlijk wel blijven vechten?

Ben je niet moe van het strijden? Wat heeft al dat harde werk je eigenlijk opgeleverd? Is acceptatie eigenlijk niet het absolute minimum dat je jezelf mag gunnen?

Wil je jouw eigen lichaam, de rest van je leven blijven afwijzen? Niet wetende of je ooit je streefgewicht zal bereiken en ‘op gewicht’ zal blijven? Of wil je liever je lijf proberen te omarmen? Het is je thuisbasis en de enige manier waarop je deel kan nemen aan dit leven.

Je weet toch dat je ook lekker kan sporten en verse groenten kan blijven eten als je stopt met diëten? Je hoeft heus niet verplicht op de bank te zitten met een zak chips. Je mag gewoon op tijd naar bed, groene smoothies drinken (hoewel ik mango prefereer) en je emoties verwerken op manieren die niet uitsluitend met voedsel te maken hebben. Je kan nog steeds alle ‘gezonde dingen’ blijven doen, als je stopt met willen afvallen. Die dingen sluiten elkaar helemaal niet uit. Echt niet.

Lees verder onder de afbeelding.

Die worden alleen maar leuker en fijner omdat je niet meer kilogericht hoeft te denken. Waardoor schaamte- en schuldgevoelens rond eten en bewegen geen voedingsbodem meer krijgen als het even niet lukt. Je haalt meer plezier en voldoening uit de ervaring zelf, omdat je de onhaalbare doelstelling op de weegschaal niet meer krampachtig probeert te bereiken.

Wil je The War Against Obesity niet liever staken? Een oorlog waar de strijd tegen je eigen lichaam nota bene wordt aangemoedigd. Als je liever vrede sluit met je lijf dan is acceptatie een mooi begin.

Hoe zou je leven eruit zien als je gewicht niet meer een doorslaggevende factor is in álles wat je doet en laat? Wat zou je werkelijk willen doen – of laten – als je je gewicht geen onderdeel zou laten zijn van je keuzes?

Alleen jij kan die vraag beantwoorden voor jezelf. We zijn allemaal anders. We hebben allemaal andere genen, andere opvoeding, andere dingen meegemaakt in het verleden, andere financiële middelen, andere privileges, andere sociale contacten en familiebanden. We hebben allemaal wat anders nodig.

Zou sporten bijvoorbeeld iets toevoegen aan je leven als je er niet van af zou vallen?

• Hoeveel zou je dan willen sporten – als het totaal geen effect zou hebben op je gewicht?
• Wat is er nog meer leuk aan sporten behalve gewichtsverlies?
• Zou je dan een hele andere sport kiezen? Iets in groepsverband willen doen? Of liever alleen willen sporten?
• Zou je juist iets competitief willen doen? Zou je meer spelenderwijs iets willen doen? Iets zonder puntentelling?
• Zou je rustiger aan willen doen? Of zou je liever helemaal stoppen met sporten, net als ik.
• Waar zou je elke keer naar uitkijken om naartoe te gaan? Ipv tegenop kijken en smoesjes verzinnen om niet te hoeven gaan?
• Welke vorm van bewegen past goed in je leven en zou je echt blij van worden om te doen?

Wat houd je tegen om dat te gaan doen?

Niet alle sporters zijn slank en veel sporten is geen garantie voor een slank lichaam. Gelukkig komen er steeds meer initiatieven, organisaties en mogelijkheden om te bewegen of sporten die niet draaien om afvallen maar om plezier en welzijn.

Stel nu eens dat je een vorm van sporten of beweging zou kunnen vinden die echt bij je past. Wat zou je met plezier kunnen doen, zelfs als je een rotdag hebt? Hoe zou dat je leven beïnvloeden?

Jij mag het zeggen. Je kan doen en laten wat je wilt.

Wat wil je eigenlijk?

Take care, self care,

* Let op: “Ik weet niet HOE ik moet afvallen,” is geen persoonlijke uitnodiging om mij te mailen met suggesties, dieettips of informatie. Dank u.