Vandaag wordt mijn voedingsschema besproken. Het was de eerste week in de kliniek voor eetverslavingen en ik had precies opgeschreven wat ik gegeten en gedronken had. Stipt op de minuut.

Hoewel… ik had niet álles opgeschreven. In het dashboard van mijn auto vond ik deze week nog een aangebroken zakje drop. Voordat ik het door had zaten ze al in mijn mond. Ze waren keihard geworden en niet lekker meer. Het leek mij daarom niet nodig om zo’n keurig weekoverzicht te vervuilen met die lullige dropjes. Het telde niet echt mee.

De diëtiste en ik gingen samen zitten in een kamertje met een kopje thee. Ik pakte mijn voedingsschema erbij en legde het op mijn schoot. Ze vroeg “Als je naar je lijstje kijkt, wat valt jou dan op?”

Wat mij opvalt? Dacht ik met een opgetrokken wenkbrauw… Moet JIJ er niet naar kijken dan? Het moge duidelijk zijn dat IK totaal geen verstand heb van eten. Kijk dan hoe ik eruit zie! Als ik werkelijk wist hoe ik moest eten had ik hier niet gezeten.

Maar ik slikte mijn verbazing in en tuurde naar mijn overzichtje… Mwah, niet slecht, al zeg ik het zelf. “Ik denk dat ik deze week heel goed heb gegeten. Ik heb niet gesnoept en geen rare dingen gedaan. Er is al 2 kilo af!” zei ik trots. “Maar dat komt ook omdat ik elke dag hiernaartoe fiets natuurlijk. Ja het gaat echt de goede kant op.”

“Laat eens kijken dan…” zei ze. Ik gaf mijn lijstje aan haar. Ze bekeek het globaal en zei: “Is dit álles wat je deze week hebt gegeten?”

Ik liep rood aan en keek naar de grond. Ik voelde me betrapt. Mijn hart begon te bonken. Hoe kan zij dat nou weten? “Ik euh… Ik denk dat ik misschien wat dropjes heb vergeten op te schrijven… ik wist niet eens dat ik ze had… het waren er maar een stuk of 4…”

Het waren er minstens 10 maar dat hoefde ze ook weer niet te weten. Dit was al erg genoeg. Ik verwachtte een preek over het belang van een goed compleet overzicht en een reprimande, dat ik hier zit voor mijn eigen bestwil. En dat ik het niet serieus genoeg neem, als ik in de eerste week al lieg over wat ik eet.

Vreemd genoeg schonk ze totaal geen aandacht aan mijn schaamrood en vervolgde “Als ik kijk naar wat je zoal eet op een dag, vind ik het een beetje weinig. Heb je geen honger?”

“Ja, natuurlijk heb ik honger!” zei ik verontwaardigd “Maar ik moet toch juist minder eten om af te vallen?” Ik heb namelijk ALTIJD honger. Dat is mijn probleem. Ik eet niet ‘een beetje weinig’, ik eet juist ‘veel te veel’. Daarom ben ik zo dik. Ik zou in deze kliniek graag willen leren hoe ik eens wat minder honger kan krijgen, zodat mijn maag een beetje kan krimpen. Echt hè! Ik ben net een hond. Als ik toegeef aan mijn honger vreet ik mezelf nog dood…

Ze ging niet tegen me in en vroeg: “Zit je eigenlijk wel eens vol? Hoe voelt dat aan in jouw lijf?”

Ik had werkelijk geen idee waar ze naartoe wilde met al die rare vragen. Als ik honger had, was ik constant in discussie met mijzelf in mijn hoofd. Zal ik dit wel of niet nemen? Ik moet sterk zijn. Volhouden. Ik had URENLANG discussie over de voor- en nadelen. Hoeveel heb ik al gegeten? Hoeveel mag ik nog? Totdat ik zoveel honger had, dat ik bezweek, en dan vrat ik me helemaal vol. Daarna lag ik voor Pampus op de bank met een hoge hartslag. Ik voelde me dan echt ontzettend kut. Zo voelde ‘vol zitten’ aan. Ik baalde dan vreselijk van mezelf maar beloofde altijd dat dit de aller-allerlaatste keer was. Maandag pak ik de draad weer op.

In deze kliniek leerde ik om meer te letten op de subtiele signalen van mijn lijf in plaats van het gebabbel in mijn hoofd. Ik hoefde de fysieke signalen alleen maar waar te nemen. Eventjes registreren vóór het eten… en eventjes na het eten. Ik hoefde alleen de stand van zaken te inventariseren. Verder niets.

We kregen een schema mee om ons daarbij te helpen. Tijdens de lunch hielpen we elkaar een handje om ons fysieke lichaam te voelen. We riepen dan ludiek naar elkaar: “Even mijn belly checken hoor!” We leerden voorzichtig te vertrouwen op de gevoelens van honger, verzadiging en voldoening. Dan gingen we even uit ons hoofd en met onze aandacht naar ons lichaam door een simpele vraag te stellen: Hoe voel ik me nu?

Als je leert om weer intuïtief te eten zijn er vele websites waar je de ‘Hunger and Fullness scale’ kunt downloaden. Er is zelfs een app van. Google maar, er is genoeg keus. Ik heb mijn eigen variant gemaakt. De Belly Check. Een handige tool voor intuïtief eten zodat je langzaam weer leert te vertrouwen op je eigen lichaam.

Lees hier meer over de Belly Check.

Take care, self care,