“Oh, goede kont!”  riep docente Veri dwars door de zaal, richting mijn blote billen.
“Ja… daar kan ik wel wat mee.”

Mijn vriendin Andrea nodigde me uit om, als dik model, poedelnaakt te poseren bij haar boetseerklas. “Dan hebben we eens wat anders” zei ze.

Dat leek me wel wat… bovendien was het meteen een mooi experiment om over te schrijven.

Ik kleedde me verder uit achter het scherm… en klom daarna op de verhoging, midden in de zaal.

Daar zat ik dan… voor een flinke groep dames en heren. Ze hadden allemaal een blok klei, of plak zwarte was, om een beeldje te boetseren.

Ze keken onderzoekend naar mijn lijf. Waar… en hoe gingen ze beginnen? Spannend!

Jaren geleden had ik dit nooit, nooit, nooit durven doen. Maar nu… nu had ik er zelfs zin in.

Liefde voor je lijf is niet zo gemakkelijk te meten. Soms vind ik het moeilijk om te beschrijven wat de resultaten precies zijn die je ermee kan behalen. Wat levert zelf-liefde je nou eigenlijk op?

“Vrij voelen om jezelf te laten zien zoals je bent” is een belangrijk aspect… maar hoe meet je dat?

Ik merkte het nu aan de kleine hoeveelheid zenuwen: ik vond het leuk/spannend. Niet meer doodeng/spannend. De mate waarin ik me comfortabel voelde, in m’n blote lijf, was een mooie mijlpaal.

Het was een aparte ervaring om mezelf te zien door de ogen van de anderen. Om te horen hoe ze over mijn lijf spraken. Over plooien, over rondingen en over borsten die zich over vouwen vleien.

“Kunnen we alweer draaien?”

De verhoging stond op een draaiplateau en ongeveer elke 15 minuten kreeg ik een slinger.

“Jullie moeten durven. Gewoon lef hebben. Het moet smeuïger en ronder!” moedigde Veri de boetseerders aan.

Ik zag al snel herkenbare vormen in de beeldjes en ik vond het prachtig. Het ontroerde me. Eventjes dacht ik aan de lelijke woorden die ik ooit tegen mijn lijf heb gesproken. In deze boetseerlessen leerde ik m’n lichaam opnieuw te waarderen…

Dit is mijn lijf. Met alle plooien, rondingen, vouwen en mooie lijnen. En ook met alle striemen, putjes en witte huid. Ik vind niet alles mooi aan mijn lijf… maar het is helemaal oké zoals het is. Ik praat niet meer lelijk tegen haar want dat verdient ze niet.

She is my friend… my vehicle to life.

Ik hoef mijn lichaam niet mooi te vinden om van haar te houden.

De weg naar waardering en respect voor mijn lijf was niet geplaveid met nare opmerkingen en zelfhaat. Merk het ook gewoon even op, als je negatief over jezelf praat. Dan ben je al een stapje op weg.

Dank jullie wel boetseerders! Voor de warme ontvangst in jullie ruimte en alle behulpzaamheid. Het waren leuke dagen en fijne ervaringen…

Take care, self care,