Luister, ik ben geruime tijd intensief bezig met van mezelf te houden. Het gaat hartstikke goed. Ik heb bijna geen eetbuien meer. Ik eet af en toe nog wel eens comfort food, maar dat zijn geen hele pannen macaroni met kaas meer…. en ik voel me nooit meer schuldig erover. Wanneer ga ik nou eindelijk eens afvallen?

Mijn coach destijds Isabel Foxen Duke noemt dit het Love Yourself to Lose Weight – Diet

Eerlijk is eerlijk, mijn leven was echt een stuk aangenamer geworden. Ik durfde steeds meer voor mezelf op te komen. Ik had veel van mijn problemen aangepakt met een psychologe. Ik at steeds intuïtiever en voelde daardoor bijna geen worsteling meer met eten. Waarom werd ik daarvoor niet beloond? Waarom ging er niet héél langzaam wat vanaf? Het hoefde echt niet veel te zijn… maar een klein kilootje per maand was toch niet teveel gevraagd?

Ik was niet meer op dieet… maar ik wilde nog steeds afvallen.

Ongeveer twee jaar hiervoor, in de kliniek voor eetverslavingen, werden we geholpen door een diëtiste uit de Verenigde Staten. Tijdens een sessie over geen eten kunnen weggooien en het gevoel hebben dat we ons lichaam als vuilnisbak gebruiken, tipte ze ons over een boek van de schrijfster Geneen Roth.

Eenmaal uit de kliniek heb ik het boek gekocht. Geneen Roth schrijft zo heerlijk grappig en de verlangens en het gevecht met eten en diëten waren zo ontzettend herkenbaar. Eindelijk iemand die snapt hoe het voelt. Eindelijk iemand die erover durft te praten. Eindelijk iemand die eerlijk is over de schaamte en schuldgevoelens rondom eten. Ik heb al haar boeken gekocht en ze achter elkaar verslonden.

Geneen schreef regelmatig over haar ‘natuurlijke gewicht’. Het gewicht waarop je vanzelf blijft hangen als je in het reine komt met jezelf. Tenminste… dat was de boodschap die ik destijds eruit haalde. Het was voor mij zo klaar als een klontje: mijn natuurlijke gewicht is 57 kilo. Want dat woog ik als puber. Dus ik zou langzaam maar zeker, door mezelf niet meer te straffen voor eetbuien, binnen enkele jaren langzaam terugzakken naar dat natuurlijke gewicht… en voor de rest van mijn leven slank blijven. Zonder dieet. Zonder obsessief wegen. Zonder dwangmatig eten en schuldgevoel. Net als Geneen.

Maar ik ben geen Geneen…

En wij vrouwen zijn niet allemaal hetzelfde. En het afvallen gebeurde niet. Ik ging twijfelen aan mezelf… Heb ik wel de juiste intentie gezet? Zat mijn ego misschien nog ergens in de weg? Ik ben toch aardig geduldig geweest met mezelf. Sinds de kliniek heb ik al zoveel strikte dieetregeltjes losgelaten. Ik mediteer zelfs! Ik zou echt een beetje moeten afvallen, nu ik niet meer bezig ben met afvallen. Ben ik mezelf voor de mal aan het houden? Even serieus… het kan toch niet zo zijn dat DIT GEWICHT mijn natuurlijke gewicht is? Hou ik dan nog steeds niet genoeg van mezelf? Hoeveel moet ik in godsnaam nog aan mezelf verbeteren voordat ik ga afvallen?

Ik kon wel accepteren dat ik NU dik was, ik had daar vrede mee omdat ik dacht dat het tijdelijk zou zijn. Ik wilde niet accepteren dat ik dik zou blijven voor de rest van mijn leven. Vanaf mijn pubertijd had mijn leven in het teken gestaan van afvallen. Ik had alle mogelijke manieren geprobeerd. Ik wist heus wel dat de kans heel klein was dat ik permanent slank zou blijven (statistisch gezien) maar ergens hoopte ik slim en spiritueel genoeg te zijn, om tóch die ene uitzondering te zijn. Sinds de kliniek woog ik mezelf niet meer dus ik wist niet exact hoeveel ik fluctueerde met mijn gewicht, maar veel was het niet. We waren jaren later en mijn broek paste nog steeds! En daar drong het besef langzaam tot me door… Misschien word ik niet meer slank. Nooit meer.

Het idee dat ‘slank worden’ het enige meetbare resultaat was van al dat zelfverbeter-werk, weerhield me ervan om oprecht vrede te sluiten met mijn lijf. Mijn ultieme valkuil. De laatste horde voordat ik mijn lichaam eindelijk kon leren accepteren. Acceptatie is namelijk zonder voorwaarden. Zonder dubbele morele agenda. Zonder dat ik het mooi, leuk of positief hoef te vinden.

Accepteren is dat ik erken dat het is zoals het is… zonder dat ik me er tegen verzet.

Acceptatie is wellicht niet noodzakelijk voor iedereen, maar het was essentieel in mijn helingsproces van een negatief zelfbeeld. Acceptatie gaat niet van de één op de andere dag. Het is nog steeds gaande op meerdere vlakken in mijn leven. Mijn lichaam blijft niet hetzelfde tot aan mijn dood. Naarmate ik ouder word zal ik waarschijnlijk aankomen en afvallen… en nog van alles tegenkomen om mee te dealen, met vallen en opstaan. Ik heb nog lang niet alles aan mezelf geaccepteerd, maar ik heb wel mijn maat geaccepteerd. Ik ben gestopt om tegen mijn dikke lijf te vechten en ik ben het gaan respecteren en waarderen voor wat het is.

Mijn lichaam is mijn thuisbasis… geen vijand waar ik de rest van mijn leven – koste wat kost – tegen moet strijden.

Take care, self care,