“Haal onmiddellijk die foto van Facebook!” sommeerde ik mijn vriendin via de whatsapp.

“Wat flikt ze me nou?!” riep ik verontwaardigd uit tegen mijn zus.

Het was september 2012 en we waren met 2 vriendinnen een dagje wezen varen op de Kralingse plas. De zomer was ten einde maar het was nog prachtig weer. Het was een relaxte zonnige dag geweest met lekker eten en fijn gezelschap. Voldaan en tevreden reden we met de auto naar huis… tot het moment dat mijn zus haar telefoon pakte.

Er waren foto’s van onze dag op social media gepost.

Meteen bij de eerste foto sloeg de paniek al toe. Mijn ogen gingen linea recta naar de onderdelen van mijn lichaam waar ik moeite mee had…

“Ik wil niet met blote benen op Facebook!!!” appte ik er driftig achteraan.

De foto was namelijk van achteren genomen terwijl ik de boot bestuurde.

“Je hebt je broek aan. Dat zou ik toch nooit doen.” appte mijn vriendin terug.

Shit… ze had gelijk. Toen ik beter keek op het kleine telefoonschermpje zag ik inderdaad dat mijn rode broek door het felle zonlicht bijna de kleur mijn huid had gekregen. Mijn benen waren helemaal niet bloot. Helaas was de andere foto nog veel erger…

Deze foto was van de zijkant genomen in de zithouding.

Ik zat op de rand van de sluis te wachten en mijn benen bungelden los over de rand.

In één oogopslag had ik mezelf eruit gepikt op de foto. Ik zoomde in op mijn buik, alsof ik een vergrootglas over mijn lichaam had gelegd…

…en ik ging flippen.

“OMG!!! Wie is die dikke drol? Nee, ben IK dat??? Fuck, fuck, fuck… nu zien ze allemaal hoe dik ik ben. Iedereen kan dit zien! AL MIJN VRIENDEN ZIEN DIT!” 

De schaamte steeg met een enorm tempo. Ik wilde NU een internet storing. Zal ik snel de foto’s untaggen? Zal ik iedereen ontvrienden? Mijn Facebook account stante pede opzeggen? Nee wacht… ik ga gewoon nóóit meer de deur uit.

Ik voelde me naakt. Exposed. Mijn dikke buik, mijn grote geheim, was onthuld op internet. Ik schaamde me kapot. Niet alleen voor mijn lichaam, maar ook voor mijn heftige onterechte reactie naar mijn vriendin. Ik durfde niet nogmaals te appen met het verzoek om de foto’s te verwijderen.

Deze middag had ik uitgebreid tegen haar verteld dat het zo goed ging, nu ik uit de kliniek voor eetverslavingen was. Dat ik intuïtief leerde eten en mezelf écht aan het accepteren was. Ik dacht dat ik zo goed bezig was. Mijn reactie op deze foto’s voelde als een enorme terugslag in m’n acceptatieproces.

Acceptatie is me neerleggen bij het feit dat mijn omgeving precies weet hoe ik eruit zie.

Mijn vrienden, familie en collega’s kennen mijn lichaam waarschijnlijk zelfs béter dan ik. Mijn vriendinnen hadden me sowieso de hele dag in de zithouding gezien. Ze zien me namelijk van alle kanten. Iets wat praktisch onmogelijk is om zelf voor de spiegel te realiseren.

Niemand was in shock van mijn foto… behalve ik.

Mijn vrienden, familie en collega’s wisten alláng hoe ik eruit zag. Ik was juist degene die daar moeite mee had. Ik had al moeite om de flatterend-geklede-altijd-lachende-versie van mezelf in de spiegel te accepteren. Laat staan een ‘slechte’ foto op internet!

Als je er veel zorg voor draagt dat je foto’s op internet er ‘perfect’ uitzien, dan is het even schrikken als je onverwacht wordt getagd. Ik was ervan overtuigd dat mensen me niet meer zouden moeten, als ze zouden zien hoe ik er werkelijk uit zag. Het was ook niet gemakkelijk om die angst los te laten. Dat gaat stukje bij beetje.

Nu ik mijn lijf zélf niet meer afwijs durf ik mezelf steeds meer te laten zien. Ik betwijfel of er een dag komt waar ik 100% mezelf durf te zijn, zolang ik leef in een maatschappij waarbij ik dagelijks bestookt word met de boodschap dat ik niet goed genoeg ben… maar het beeld dat ik van mezelf heb wordt langzaam maar zeker met de foto’s en video’s verenigd.

Take care, self care,