“Ik vind het extreem dat ik van jou niet mag afvallen.” zei iemand tegen mij. “Ik wil graag een paar kilo eraf want dan voel ik me gewoon beter. Dat moet toch kunnen?!”

Deze opmerking heb ik de afgelopen jaren meerdere malen gehoord. Ik heb in 2017 er al over geschreven, toen een vriendin verbaasd vroeg of ik soms tégen afvallen was, “Je wil toch het beste uit jezelf halen?” Het blog kun je hier teruglezen.

Niemand kan jou verbieden om af te vallen, maar ik kan me voorstellen dat het verwarrend klinkt als ik me tegelijkertijd uitspreek tégen de dieetcultuur. Vandaar dat ik het nog even wil toelichten.

Gewichtsacceptatie

Mijn blog gaat over acceptatie & gewichtsdiscriminatie. Acceptatie van je gewicht betekent dat je stopt met het verzetten tegen het gewicht van je lichaam door te diëten, meer te sporten of dit via een operatie probeert te veranderen.

Acceptatie betekent niet hetzelfde als ’trots zijn op je lichaam’ en je mag ook gewoon balen van de fysieke beperkingen die je mogelijk ondervindt doordat je een dik lichaam hebt. Gewichtsacceptatie betekent simpelweg dat je het strijden tégen je huidige lichaamsgewicht opgeeft en vrede probeert te vinden met hoe het nu is. 

Acceptatie is absoluut niet noodzakelijk om je te verzetten tegen de dieetcultuur, maar het kan wel helpen.

“Ja maar, ik wil ook afvallen!”

Ik vind de wens om af te vallen heel begrijpelijk. Misschien doe je het voor je gezondheid of fitheid zodat je kan spelen met je kinderen of om niet meer te hijgen bovenaan de trap. Of omdat je er aantrekkelijker uit wil zien, of gemakkelijker kleding kan kopen of om je knieën minder te belasten. Allemaal prima redenen om af te willen vallen, want elke reden is een gegronde reden.

Tegelijkertijd bestaat er geen veilige methode om langdurig af te vallen en de meeste mensen worden na elke afvalpoging dikker dan daarvoor omdat dit een biologisch zelfbeschermingsmechanisme is. 

Dieetresultaten zijn meestal maar tijdelijk. En een dieet beter motiveren of een andere naam geven zoals ‘leefstijl of zelfliefde’ verandert daar echt helemaal niets aan. 

Not the place to be

Mijn blog schrijf ik voor dikke mensen die proberen te herstellen van een verstoorde relatie met eten en hun lichaam.

Het lichaam waar de één geen vrede mee kan vinden is het lichaam waarmee een ander zich probeert te verzoenen. Wanneer iemand dus een comment achterlaat op mijn Facebook pagina omdat die “gelukkig niet meer X aantal kilo’s weegt”, heeft dat mogelijk een impact op mensen die meelezen en wél X kilo (of meer) wegen. Dat wil ik liever niet, dus dat delete ik.

Zelfbeschikkingsrecht

Niemand kan jou verbieden om af te vallen want iedereen mag met zijn lichaam doen wat ie wilt. Je kan het laten tatoeëren, doorboren met metaal en sieraden, botox inspuiten, siliconen borsten laten implanteren, drugs gebruiken, weinig slapen, net zoveel overwerken als je wilt, gevaarlijke sporten beoefenen (waar mogelijk letsel kan ontstaan) en gewoon voor de lol bungee jumpen. Je kan op dieet gaan of een deel van je darmen of maag laten verwijderen of je vetcellen laten afzuigen. Niemand heeft het recht om voor jou te bepalen wat jij doet met je lichaam. Je bent als volwassen mens helemaal vrij om te kiezen!

Alhoewel. Helemaal vrij?

Deze ‘vrijheid om te kiezen’ vindt wel plaats terwijl wij leven in een wereld die sociale, werkgerelateerde, romantische, financiële en medische consequenties heeft. De druk die op dikke mensen ligt om hun lichaam te veranderen is daarom vele malen groter dan bij slanke mensen. De ‘persoonlijke wens’ om op dieet te gaan voelt niet altijd als een keuze maar als een verplichting. Iets wat je behoort te doen als je dik bent in onze dieetcultuur.

Christy Harrison zegt in haar boek Anti Diet (vrij vertaald):

Dieetcultuur is een overtuiging

• die slank zijn verheerlijkt en dit gelijk stelt aan gezondheid en morele integriteit
• die ‘gewichtsverlies nastreven’ ziet als middel om een hogere status te bereiken
• die bepaalde voedingsmiddelen en manieren van eten demoniseert, terwijl ander voedsel en eetgewoonten worden opgehemeld

Daarom vind ik het belangrijk om geen dieetzendelingen toe te staan op mijn tijdlijn die afvalmethodes prediken en dieetresultaten verheerlijken omdat zij toevallig wél tot het kleine percentage behoren waarbij dat mogelijk is gebleken.

Daarmee maken ze het namelijk lastiger voor dikke mensen waarbij het niet mogelijk is om af te vallen omdat ze bijvoorbeeld ziek zijn of medicatie slikken. Voor dikke mensen die een eetstoornis hebben, die al jarenlang ontkent wordt door de medische wereld, omdat ze niet dun genoeg zijn. Voor mensen die dankzij het diëten alleen maar dikker geworden zijn en een hoger set point hebben.

Voor mensen die zich genoodzaakt voelden om een gastric bypass te nemen en waar artsen de operatie als ‘mislukt’ bestempelen omdat hun lichaam ‘nog steeds te dik’ is. En voor mensen die gewoon dik zijn, omdat dit een natuurlijke genetisch bepaalde variatie is van de mensheid. 

Ik wil hieraan toevoegen dat het helemaal niet uitmaakt waaróm je dik bent geworden en of je hier (mogelijk) zelf aan bijgedragen hebt. Het is niet fout om dik te zijn. Het geldt voor iedereen die getriggerd wordt door dieetpraatjes.

Fuck Diet Culture!

Ik wil graag de dieetcultuur aanpakken en niet jou als individu een rotgevoel bezorgen. Want we kunnen er niets aan doen dat we ermee opgegroeid zijn. We kunnen het niet helpen dat we erin gestonken zijn – en de generatie voor ons ook niet. We kunnen het niet meer ongedaan maken. We dachten juist dat we super goed bezig waren met onze diëten.

We kunnen wel proberen om steeds kritischer na te denken over wat ons door de strot is geduwd. En bespreekbaar maken dat de verheerlijking van dieetresultaten schade kan veroorzaken bij andere mensen. Dat betekent niet, dat het verboden is om af te vallen, het is ook niet verboden om erover te praten. Maar laten we bewust zijn over hoe we het brengen en welke gevolgen dit heeft voor onze medemens.

Take care, self care,