Wanneer zijn we toch aan onszelf gaan twijfelen? Ben ik wel mooi genoeg, jong genoeg, slank genoeg? Vanaf welke leeftijd, zijn we niet meer lief, schattig, geweldig en prachtig? Wie vertelt ons dat we niet goed genoeg zijn of doen we dat onszelf aan? Wie heeft er eigenlijk baat bij, dat we ons uiterlijk zo belangrijk vinden?
Genoeg bedrijven hebben daar baat bij. Dagelijks ontvangen we vele berichten via de media over het huidige schoonheidsideaal. Niet alleen de reclames, de modellen en de bladen, maar elke soap, talkshow, comedyshow en zelfs het nieuws bestookt je dagelijks met affirmaties over wat wel/niet sociaal acceptabel of zogenaamd gezond is. Er valt namelijk grof geld te verdienen in de beauty-industrie én de gezondheidszorg.
Een dik lijf kun je niet verbergen. Evenals bijvoorbeeld ouderdom, huidskleur of invaliditeit. Dat maakt je kwetsbaar. Een opmerking kan je zelfs kwetsen, terwijl die niet eens voor jou bedoeld was. Als je je identificeert met diegene die bekritiseerd wordt, kun je gemakkelijk concluderen dat het net zo goed op jou slaat.
Levensstijl, karakter, gezondheid, eigenschappen en talenten kun je niet aflezen aan de omvang van iemand. Vooroordelen over jouw lichaam kun je niet oplossen, door je lichaam aan te passen tot een sociaal acceptabele omvang. Discriminatie over jouw lichaam ligt niet aan jou.
Het is je vast niet gelukt om gewicht/ rimpels/ buik/ wallen of dun haar (whatever) weg te schamen. Trek dus maar snel dat boetekleed uit en verbrand die hap.
Jij bent een totaalpakketje met alles erop en eraan. Dat maakt je bijzonder en uniek. Iets waar ze in de kunstwereld een hoop centjes voor neertellen. Dat je daardoor niet goed genoeg zou zijn, is maar een stomme illusie. Simpelweg een aangepraat idee. Je hoeft je niet te verontschuldigen voor wie je bent en welke keuzes je maakt. Je bent prima zoals je nu bent.
Maar wat, als je dit denkt:
Ik wil mijn vet helemaal niet accepteren! Het moet gewoon weg.
Acceptatie gaat niet van de één op de andere dag. Soms moet zelfs eerst de bereidheid om te accepteren groeien. Mijn ervaring is, dat bovenstaande gedachte voorlopig nog niet weg zal gaan. Zeker niet als “het laten verdwijnen van vet” jarenlang jouw missie is geweest. Wat kan helpen is dit: aanvaard dat die gedachte er nu eenmaal is. En verder niets.
Als dat waar zou zijn, zou andersom ook waar zijn. Slank is toch ook niet per definitie gezond? Er zijn gezonde en ongezonde mensen in alle soorten en maten. Omvang staat niet gelijk aan gezondheid. Deze algemene consensus is vooral gebaseerd op fantastische marketing van bedrijven die niet jouw welzijn, maar vooral je portemonneetje op het oog hebben.
Bovendien, als we voor het gemak even stellen dat slank zijn wél gezond is (hypothetisch dus): Op de lange termijn, komen de meeste vrouwen altijd weer in gewicht aan. Bijna allemaal.
De gedachte van deze tijd is, dat we controle kunnen houden op ons lichaam, als we maar zorgvuldig genoeg plannen en vreselijk ons best doen. Zo stellen we onze angst veilig. Terwijl ons lichaam enorm complexe materie is. Niet om mee te sollen. Manipulatie aan de buitenkant zal nooit voldoende zijn om de angst van binnen weg te nemen. Je hebt geen invloed op wat een ander van je vindt.
Maar goed nieuws: in die angst voor afwijzing zit meteen de oplossing: Je hoeft niets aan je lichaam te veranderen om geaccepteerd te worden. Je hoeft geen gewicht te verliezen om gezonde keuzes te kunnen maken. Je kan vanaf dit moment al het beste doen voor je lijf en geest (als je dat wilt). Zonder focus op die flut-weegschaal.
Via respect naar acceptatie. Re spectus betekent terug kijken en in dit verband: Kun jij je lichaam met andere ogen bekijken? Ben je bereid om je lichaam opnieuw te ontdekken… zoals een kind z’n teentjes ontdekt?
De volgende suggesties kunnen je daarbij helpen:
Get some diversity. Je hoeft jezelf niet per se mooi te vinden om je lichaam te waarderen. Kijk eens onbevangen naar de mensen om je heen. Wees nieuwsgierig waar je schoonheid kan ontdekken. Zorg bijvoorbeeld voor meer diversiteit (pages) in je Timeline van Facebook. Als je schoonheid kan ontdekken in mensen en objecten die niet ‘perfect’ zijn word je kijk op de wereld vanzelf anders.
Potty training. Houd negatieve praat over jezelf, lekker voor je jezelf. Zeg je weleens: “Mag ik er even langs met mijn dikke kont.” of “Ik eet het wel op, ik ben toch net een prullenbak.” Gras wegmaaien kan je helpen… maar misschien geef je het voorbeeld, dat het oké is voor anderen, om jou ook zo te behandelen. Als je deze vorm van zelfspot gewend bent kan het verdomd lastig zijn om er mee te stoppen. Probeer het (ook al heb je de behoefte om het uit te spreken) alleen hardop te zeggen in je hoofd.
check out – check in. Stap uit je hoofd en stap in je lijf. Een fijne manier om je totally alive te voelen is gewoon: inchecken. Wat kan helpen is dit: als je onder de douche staat en je merkt op dat je gedachten afdwalen, ga dan met je gedachten naar je lijf. Voel het water op je huid. Ga zacht met je vingertoppen over je huid. Doe je ogen dicht en glimlach voordat je het aanraakt. Niemand die kijkt.
Jouw lichaam is van jou. Het is het enige exemplaar dat je bij je geboorte krijgt. Er zit geen verbeterde versie van jou, stiekem onder een laagje vet verborgen. Probeer te waarderen wat je lichaam allemaal voor je doet; fantastisch werk, elke dag opnieuw.
Take care, self care,
