“Mijn naam is Jenny en ik ben een Overeter.”

“Hallo Jenny!” riep de groep in koor. We zaten met z’n allen in een kringetje in de serre van een verzorgingstehuis. Deze avond was georganiseerd door de De Anonieme Overeters. Het was mijn eerste meeting. Ik keek de serre rond. Het zat vol met dikke en dunne mensen. Ik zuchtte diep… mijn god… hoe ben ik hier nu weer in verzeild geraakt?

In de kliniek voor eetverslavingen volgden we het 12-stappenplan, dat van origine geschreven is voor alcoholisten. Misschien heb je wel eens een AA meeting gezien in een film uit de VS. Het concept schijnt goed te werken bij allerlei verslavingen.

Met mijn psychologe had ik afgesproken om, na mijn ontslag uit de kliniek voor eetverslavingen, 2 meetings per week te volgen. Een stukje nazorg zodat ik een plek had om mijn verhaal te doen, als ik daar behoefte aan had. Tijdens een meeting mocht je elkaar niet in de rede vallen en we reageerden ook niet inhoudelijk op elkaars verhaal. We knikten meestal naar elkaar als we iets herkenden. Ik mocht op deze meeting vertellen waarmee ik worstelde of gewoon wat ik had meegemaakt deze week. Maar ja, ik vond spreken voor een groep echt doodeng. Ik rilde al bij de gedachte dat ik dadelijk aan de beurt was.

“Jenny, wil jij ook wat delen?”

Mijn adem stokte… Nee, ik wilde liever niks zeggen. Ik wilde verdwijnen in een gat in de vloer. Ik wilde al helemaal niet tussen deze stumperds zitten met hun zielige verhalen. Bij mij valt het heus allemaal wel mee. Ik mis alleen maar wat wilskracht. Moet ik écht naar deze trieste meetings blijven komen? Hoe laag kun je zinken!? Ik barstte in tranen uit. De groep wachtte geduldig tot ik klaar was met snikken. “Geeft niks. Dat gebeurt wel vaker hoor.” zei een meisje.

De meetings riepen een gemixt gevoel bij me op. Aan de ene kant vond ik het vreselijk en aan de andere kant was het super fijn om de ervaringen van andere mensen te horen. Een warm bad waar ik realiseerde dat ik niet de enige was met rare trekjes rondom eten. Zij snapten precies wat ik bedoelde als ik zei dat ik geen chips meer kon weggooien zonder er een asbak overheen te kieperen.

lees verder onder de afbeelding

Als je namelijk geen chips mag eten van jezelf en je doet het uiteindelijk toch, dan eet je niet een gezellig schaaltje maar je schrokt meteen de hele party-zak naar binnen.

Snel en zonder getuigen erbij. Het is nu of nooit want hierna stop ik er écht mee. Voorgoed! En als ik halverwege die zak ineens walgde van mijn vraatzucht gooide ik spontaan de zak chips weg.

Om die de volgende ochtend weer uit de prullenbak te vissen en verder op te eten…

Ik kan niet helemaal in woorden vatten hoe ik me dan voelde – als ik die vieze oud geworden chips stond te eten boven de prullenbak – maar zij wisten het precies. Zij snapten de schaamte en zelfverachting en het was heel fijn om die herkenning met elkaar te delen. Juist doordat we niet op elkaars verhaal reageerden en we alleen begripvol knikten, voelde het veilig om ons verhaal te doen.

Als je een hekel hebt aan je eigen lichaam en je eetgedrag, is het moeilijk om dat niet op anderen te projecteren. Ik had eetproblemen, dus ik dacht dat dunne mensen ook eetproblemen hadden… maar, dat zij zichzelf wél onder controle konden houden. Ik vond dat ik zelf totaal geen discipline en doorzettingsvermogen had, dus ik dacht dat de vrouwen in deze overeters-groep het ook niet hadden. Ik vond mijn eigen lichaam lelijk dus ik kon niet geloven dat ik ooit iemand zou ontmoeten die mij wel mooi zou vinden.

Toen ik meer en meer mijn dikke lijf leerde accepteren, leerde ik ook steeds meer andere dikke mensen te respecteren en waarderen. Door niet meer alles zwart/wit te zien bij mezelf, zie ik mijn omgeving ook in een ander licht. Mensen met eetproblemen zijn helemaal niet zwak maar juist vaak sterk en gevoelig. We zijn dikke én dunne mensen die de dupe zijn van een cultureel stigma probleem. Om hieraan te ontkomen proberen we het wanhopig individueel op te lossen met een dieet. Een eenzame strijd vol schaamte, frustratie en zelfverwijt.

Ik zit niet meer bij de Anonieme Overeters omdat het 12-stappenplan voor mij persoonlijk niet werkt (dit komt nog aan bod in een ander blog) maar ik heb er veel geleerd over acceptatie en het delen van je verhaal. Hoe vreselijk eng maar belangrijk het is om je kwetsbaar op te stellen – in een veilige omgeving. Vooral als je denkt dat je de enige bent die fucked-up is met eten. Praten over mijn zelfbeeld en eetproblemen is voor mij de enige manier om de schaamte te overwinnen. Misschien schrijf ik er daarom ook zo veel over.

Samen is niet alleen.

Take care, self care,