Fat shaming overkomt me meestal als ik er niet op bedacht ben. Het gebeurde ook mijn zus, toen we samen voor de patatkraam stonden… Dit blog is voor iedereen die ook zoiets heeft meegemaakt. Wie weet helpt het een beetje.

“Jij hebt wel genoeg gegeten!” zei hij tegen mijn zus, terwijl hij haar van boven tot onder bekeek. Hij moest er zelf erg om lachen. De bierlucht was hier te ruiken. Zijn maat lachte niet mee. Het leek alsof hij zich geen houding wist te geven. Hij keek gegeneerd naar zijn vriend. Alsof hij dacht: doe normaal joh!

Mijn zus zag eruit alsof ze een flinke klap op haar hoofd had gekregen. En dat was eigenlijk ook zo. Een verbale klap. Precies op de plek waar het al pijn deed.

Een minuut geleden was het nog gezellig. We waren op een kleinschalig festival in Amsterdam. De hele dag door konden we bandjes kijken en de sfeer was heel gemoedelijk. Binnen werd er Rock & Roll gedanst en de vintage kraampjes verkochten ook plus size kleding. Er viel voor ons genoeg te shoppen. Tegen de avond begonnen we trek te krijgen. We stonden voor de patatkraam naar de menukaart te turen toen onze heerlijke dag besmeurd werd met deze rotopmerking.

Het huilen stond haar nader dan het lachen. “Ik vind het zó gemeen!” zei ze… Het was ook gemeen. Taaltechnisch gezien had hij niets lelijks gezegd maar we wisten allebei wat hij ermee bedoelde. Het was bedoeld om te kwetsen, of om grappig te doen, over de rug van mijn zus. Fat shaming. Lekker makkelijk. Want ze is dik. Net als ik.

We stonden perplex toen het gebeurde. Wat een lul! Wat een klotestreek. Achteraf bedachten we samen allerlei bitchy opmerkingen die we hadden willen maken. Zullen we zijn vriend een biertje aanbieden? Dan zeggen we tegen die klootzak: “Jij hebt wel genoeg gedronken!” We lachten de pijn een beetje weg. Ja, achteraf waren we lekker scherp. “Je hebt zeker een klein pikkie als je zo lullig moet doen.”

We keken elkaar aan. “Pfff… we zijn nu net zo erg he?!”

Mijn zus en ik zijn dik geworden in een samenleving waar niemand dik wil worden. We kunnen ons lijf niet verbergen onder kleding. Iedereen kan zien dat we dik zijn… en dat voelt soms kwetsbaar. Klootzakken heb je natuurlijk overal. Is het niet je afkomst, huidskleur, leeftijd dan is het wel je overtuiging. We zijn zeker niet de enige groep die belachelijk gemaakt wordt. Het gluiperige aan het discrimineren van dikke mensen is, dat wij het zelf in onze schoenen geschoven krijgen. Je bent niet alleen dik… het is ‘je eigen schuld’ dat je dik bent. Want als je er niet blij mee bent, moet je er gewoon wat aan doen! En anders moet je niet zeuren.

Ik ben dat gaan geloven. Ik geloofde het al toen ik nog dun was en daarom mijn ontbijt maar oversloeg. Het is in onze cultuur heel normaal om grapjes te maken over dikke mensen. Juist doordat ik mijn lijf niet meer kan verbergen weet ik dat het elk moment kan gebeuren, ik weet alleen nooit wanneer en door wie. Het kan een blik zijn of een goedbedoeld compliment. Een ongevraagd voedingsadvies. Een opmerking ‘voor mijn eigen bestwil’. Of foto’s van mezelf terugvinden op een internet forum, waar dikke mensen voor de lol vernederd worden. Het was extra pijnlijk toen ik nog geloofde dat ik het verdiende. Het voelde terecht. Had ik maar niet zoveel moeten eten. Dan was het niet zo uit de hand gelopen.

Ik geloof niet meer in schuld. Het doet er niet toe waarom we dik zijn. Dit verdient niemand. Zolang wij fat shaming accepteren, zolang we mee lachen als we belachelijk gemaakt worden, zolang we dikke mensen moreel veroordelen… en zolang we niet met hen over straat willen (ja, ik kijk ook naar jullie mannen) zullen veel dikke vrouwen het eng vinden om zichzelf te laten zien… en zullen bijna alle vrouwen op jonge leeftijd al angst ontwikkelen om dik te worden. Ik vind het ook helemaal niet verwonderlijk dat we massaal streven naar dunne lijven. Koste wat kost.

Fat shaming is misschien specifiek gericht aan dikke vrouwen… maar het treft niet alléén dikke vrouwen. We zijn er allemaal de dupe van. Dik en dun.

Take care, self care,