Als kind was ik niet dik. Maatje 36. Toch ‘voelde’ ik me vanaf mijn puberjaren dik. Ik had een paar putjes in mijn bovenbenen en dat was voor mij genoeg bewijs dat ik “dikke poten” had. Zo noemde ik dat.

Ik was een meisje van 15 jaar. Vlotte meid met een heerlijke schaterlach maar ik zocht bevestiging buiten mezelf en dan vooral bij jongens. Ik dacht destijds dat ik beter wat kon afvallen en begon met maaltijden overslaan. Geen ontbijt en/of geen lunch.

Gewoon een beetje opletten.

Ik was een meisje van 20 jaar en woonde samen met een lieve jongen. Ik snapte niet waarom ik maar dikker en dikker werd en hij niet. Hij at veel slechter dan ik. Steeds vaker ging ik diëten volgen, calorieën tellen en tegen mijn zin sporten. Steeds strenger en hogere eisen. Ik gaf mezelf vaak op mijn kop als ik het niet kon volhouden.

I am just not strong enough.

Ik was een meisje van 25 jaar. Vaste baan, huisje, partner. Alle ingrediënten voor een leuk begin als volwassene. Hoe ik ook bleef diëten en afzien, daarna volgden altijd weer schranspartijen. Stiekem, want ik wil niemand laten zien hoe zwak ik ben. Daarna voelde ik me altijd enorm schuldig. Waarom heb ik geen uithoudingsvermogen en genoeg wilskracht om een dieet vol te houden? Waarom faal ik elke keer?

What the hell is wrong with me?

Ik was een vrouw van rond de 30 jaar. Gescheiden en een geweldige carrière, in de fashion industry. Ik vloog de hele wereld over om les te geven aan designers, maar bleef onzeker en compenseerde het meer dan ooit met seks, drank en rock & roll. Ik hing regelmatig in de kroeg met vrienden leefde erop los. Zo strak als ik in de teugels zat door-de-weeks, zo los ging ik in het weekend.

Fuck it, I don’t care about anything!

Ik was een vrouw van 35 jaar met een burn-out. Shit, ik schaam me dood. Ik huilde al om een scheet. Verschrikkelijk. Ik kon niet meer stoppen. Mijn lichaam zei: het is genoeg. Anders was ik wellicht nog aan het buffelen op mijn werk zonder rekening te houden met wat ik zelf wilde. Ik was vooral bezig met wat ik dacht dat ‘men’ van mij verwachtte.

Achteraf kan ik zeggen: best thing that happened to me!

Ik ben nu bijna 40 jaar. Ik dieet niet meer en ik ben niet aangekomen (tegen al mijn verwachtingen in). Het fluctueert een beetje. Ik heb in de afgelopen jaren veel therapie gehad en heb mijn dwangmatig gedrag aangepakt met compassie en creativiteit. Met steun van vrienden en familie… waar ik super dankbaar voor ben.

Ik voel me vrijer en meer thuis in mijn lijf dan ooit tevoren.

Wat ik heb gedaan en heb meegemaakt is geen garantie voor een ander. Jouw lijf, leven, afkomst en opvoeding zijn niet zoals die van mij. Toch… als je iets herkent in mijn verhaal kun je jezelf afvragen waarom je steeds dieet na dieet blijft volgen en een ander resultaat verwacht. Welk voordeel haal je eruit? En kun je dat voordeel misschien ook op een leukere manier voor elkaar krijgen.

Levenslang diëten lijkt me geen leuk vooruitzicht.

Take care, self care,