Gisterochtend had ik een ei gebakken op 2 boterhammen. Toen ik de helft op had, gaf mijn buik al aan dat het eigenlijk al voldoende was, maar ik voelde een sterke drang om door te eten. Ik had ook de andere helft gewoon op kunnen eten (en dan was ik nog niet tjokvol hoor) maar ik dacht, waarom zou ik dat doen als ik al genoeg heb gehad? Ik voelde een soort frustratie in mij van: dit eten wil ik NU HEBBEN! Het is zooo lekker. Maarja dacht ik, dan eet ik het toch straks op? Ik ben gestopt met eten en heb de andere stukjes in een boterhamzakje gedaan en op het keukenblad gelegd.

Na een uurtje liep ik langs en dacht ik: Oooh lekker! Even voelen of ik honger heb. Nee nog steeds niet. Verdorie!! Zal ik het dan toch opeten? Ja dat heeft weinig zin. Moest ook denken over wat Meike zei, in de workshop afg donderdag: dat het juist zonde was om te eten als je geen honger hebt. Nahja, dan wacht ik weer even. Uiteindelijk heb ik ze pas na een paar uur opgegeten. Het is nog steeds een rare gewaarwording dat ik alles mag maar dat het weinig zin heeft om te eten als ik geen honger heb.

Wat ik afg jaar heb geleerd is, dat als ik alles mag, echt ALLES, ik ook niet steeds in discussie hoef met mezelf. Ik hoef mezelf niet in de toom te houden of te denken is dit goed of slecht of wat zit hierin?

Daardoor ben ik nu gaandeweg eigenlijk vrij ‘normaal’ gaan eten. In het begin dacht ik dat ik helemaal los zou gaan, maar als je met jezelf afspreekt dat je elke dag 6 pizza’s mag (als je zou willen) dan hoeft het echt niet elke dag. Ik heb ook nooit meer een ‘slechte dag’.

Al een tijdje eet ik helemaal vrij… en regelmatig heb ik het idee dat ik me toch overeten heb. Wonder boven wonder niets aangekomen maar uiteraard ook niet afgevallen. Alleen nu komt die discussie in mijn hoofd dus over wat genoeg is.

Ik eet alleen wel eens door als ik wil stoppen. Elke dag wel een keer. Soms 1 hap teveel dan ik wil, maar soms ook een heel bord. Dan MOET de pan leeg. Soms realiseer ik me hoeveel ik al geleerd heb de afg tijd. En hoe vrij ik me voel. Soms denk en schrijf ik dingen op waar ik aan wil werken en merk ik dat het eigenlijk niet eens meer ECHT zo’n probleem is.

In een restaurant vind ik het nog moeilijker om eten te laten staan. Ik gebruik dan als smoes: omdat ik ervoor betaald heb en ik niets mee naar huis mag nemen. Maar eigenlijk is dat niet waar. Ik wil het gewoon HEBBEN..

Er zijn maar weinig mensen die snappen waar ik mee bezig ben. Mijn oma zei laatst: Ik heb koekjes zonder suiker voor je gehaald. “Oh bah, dan hoef ik ´m niet hoor!” Zei ik

1 koekje met suiker kom ik echt geen maat van aan. 6 koekjes ook niet. Maar als ik van mezelf elke dag een pak koekjes mag van de aller aller-lekkerste soort hoef ik niet eens een koekje, want het kan vanavond of morgen ook en nu heb ik misschien wel trek in wat hartigs.

Eerlijk is eerlijk, ik ben ook niet afgevallen. Maar het lijkt wel alsof dat niet meer zo belangrijk is.