Ik heb een vervelende dag voor de boeg: Ik moet morgen om 6 uur de deur uit om in Duitsland te werken… en ben pas 14 uur later thuis.

Ik maak me er NU al druk om. Twee weken geleden vroeg mijn collega of ik een shift voor haar wilde overnemen. Ik mompelde eerst dat ik die week geen tijd had. Ik had natuurlijk wel tijd… maar ik wilde niet. Als ik zo vroeg de deur uit moet, doe ik de nacht ervoor geen oog dicht. Het lukt me niet om te slapen.

“Wil je mijn shift overnemen?” mailde ze later. Ik negeerde het mailtje. Ik had geen zin om te antwoorden en hoopte dat de situatie uit zichzelf weg zou gaan. Wat moet ik dan zeggen? Ik vind het te zwaar, ga jij maar? Ik had al vaker aangegeven dat ik het een verschrikkelijke shift vind. Ik kreeg destijds alleen maar te horen dat zij het ook niet zo fijn vond. En dat zij 3 kinderen heeft. Dat zij het veel zwaarder had dan ik.

Sja die kinderen, daar word ik (als kinderloze) altijd door overruled.

Een week later spreken we elkaar over de telefoon en ze zegt: “Kun jij die shift van me overnemen?” Alles in mijn lijf schreeuwde NEEEEEE… maar ik hoorde mezelf zeggen “Jahoor, natuurlijk, geen probleem”. Ik baalde er meteen van. Ik nam het haar zelfs kwalijk. Weet je dan niet dat ik geen nee kan zeggen? Dat weet je toch? Vraag het dan niet.

Het is maandagavond en ik heb alles voorbereid. Ik heb mijn lunch alvast ingepakt. Mijn laptop klaargezet. Ik ben ’s avonds in bad gegaan om tot rust te komen. En dat scheelt morgen ook weer douchen. Het is 10 uur. Mooie tijd om naar bed te gaan.

Ik lig in bed met mijn ogen open. Mijn gedachten zijn dwangmatig. “Ik hoop dat ik wel op tijd wakker word. Ik hoop dat ik niet te laat kom. Ik hoop dat ik snel in slaap val.” En ga zo maar door. NU aan wat leuks denken! Het lukt niet. Ik voel een steen op mijn borst en ademen gaat zwaarder. Ik ben misselijk. Aan wat leuks denken. Pfff. Wat vind ik leuk? Ik kan het gevoel niet voor me halen. Dan maar op mijn rug. Rustig over mijn buik ademen. Diep in- en rustig uitademen. Het helpt geen moer. Ik kan er niet van losbreken. Mijn hart voel ik in mijn keel kloppen. Wat is dat toch? Ik snap niet dat het steeds zo’n issue is.

Het is inmiddels 1 uur en ik slaap nog steeds niet. Ik MOET nu echt gaan slapen anders ben ik een zombie morgen. Mijn maag knort als een gek. Ik maak een boterham klaar. Het is nu al 3 uur. Ik heb nog even om te slapen. Ik kan wel janken. Dat wordt een ramp morgen.

Ik maak me nu zorgen over wat ik moet zeggen tegen mijn manager. Zal ik me ziek melden? Ik heb al een waarschuwing gekregen dat dat echt niet kan. Ik zal hem weer teleurstellen. Ik heb het gevoel dat hij me helemaal niet mag. Ik haal niet genoeg werk binnen, ik hou hem niet goed op de hoogte. Ik doe het toch nooit goed dus wat maakt het uit? Ik ben nu zo ontzettend misselijk. Elke keer als ik in slaap dreig te vallen, gaat er een golf van paniek door me heen. Een pijnscheut naar mijn buik en ik ben weer klaarwakker. Ik voel me licht in mijn hoofd en kan niet redelijk meer nadenken. Ik ben moe maar o, zo wakker.

Waarom kon ik niet gewoon NEE zeggen? Waarom vind ik mezelf niet goed genoeg om nee te zeggen? Waarom is mijn gevoel geen geldige reden om nee te zeggen? Waarom voel ik me schuldig als ik nee zeg? Waarom ben ik boos op mensen waar ik geen nee tegen durf te zeggen?