Positieve affirmatie hoeft geen mantra te zijn die we hardop tegen ons spiegelbeeld uitspreken. Affirmatie ofwel ‘bevestiging’ kunnen we ook vinden in foto’s en video’s. Omdat we via internet zelf kunnen bepalen wat we zien, kan de sociale media ons met dat visuele aspect een handje helpen.

Dikke vrouwen komen namelijk niet veel voor in de reguliere media.

We zijn er natuurlijk wel… maar ons dikke lichaam wordt niet bepaald positief weergegeven. Op veel foto’s van dikke vrouwen is alleen onze romp te zien. We staan vaak op een weegschaal of met een centimeter om onze buik. Doordat ons hoofd ontbreekt wordt het een stuk lastiger om ons te zien als een mens met gevoelens.

Dikke mensen worden ook regelmatig van achteren gefilmd of gefotografeerd – zonder toestemming – waardoor wederom ons gezicht niet zichtbaar is. Ons gezicht is juist datgene wat ons verbindt, waarin we elkaar herkennen en waardoor we elkaar als mens zien. Ons gezicht is wel te zien als we bijvoorbeeld junk-food eten, maar dan vergezeld met een schuldige blik. Deze vorm van stigmatisering en dehumanisering van dikke mensen valt niet te ontwijken in de reguliere media.

Dit werkt uiteraard nadelig op je zelfbeeld als je dik bent… maar het kan je ook beïnvloeden als je slank bent en bang bent om (weer) dik te worden.

Het regelmatig afbeelden van dikke mensen zonder hoofd had een nadelig effect op mijn wereldbeeld én zelfbeeld. Vreemd genoeg was het me niet eens opgevallen totdat Asha Ten Broeke hierover schreef. Deze hoofdloze plaatjes hebben mij jarenlang geheel onbewust negatief beïnvloed. Maar nu ik de plaatjes bewust waarneem, ga ik er anders mee om.

* Foto credit: Jurgen Dorrenboom

Objectificatie

Op advies van Charlotte Cooper probeer ik bij elk artikel met romp-foto bewust te zijn van de humaniteit. Wat probeert de fotograaf me te vertellen met dit beeld? Waarom is de vrouw op de foto gereduceerd tot een romp, een homp naakt vlees, bijna een object. Kan ik haar zien als een mens, een moeder, een vriendin? Kan ik haar zien als iemand met een waardevol leven? Door kritisch en mindful te zijn over wat ik ‘digitaal eet’ worden de negatieve associaties met een dik lichaam steeds minder.

De reguliere media en de reclamewereld presenteren ons een ongezond eenzijdig dieet vol jonge, knappe, slanke mensen. Het wordt daardoor steeds lastiger om te denken dat een gelukkig of succesvol leven met romantiek óók mogelijk is als je niet knap, jong, gezond, zonder beperkingen, opgeleid, wit, hetero of cisgender bent.

Waarom zie ik eigenlijk zo weinig dikke vrouwen in films die blij zijn met wie ze zijn? Waarom zie ik zelden een dikke vrouw op TV die zich niet verontschuldigd voor de hoeveelheid calorieën die ze eet? Die niet constant benadrukt dat ze veel sport en gezond is? Die haar lichaam niet ziet als ‘een probleem’ en wanhopig probeert af te vallen? Wanneer zie ik ooit een dikke vrouw die zegt dat het oké is om dik te zijn?

Ik moest echt goed zoeken.

Door mijn sociale media meer inclusief te maken met mensen in alle soorten en maten en leeftijden, voelde ik me stukje bij beetje óók meer op mijn gemak in mijn lijf. Ik voel meer bevestiging in mijn bestaansrecht omdat mijn tijdlijn vol staat met vrouwen die niet voldoen aan het witte-cis-het-able-bodied-schoonheidsideaal en toch een waardevol leven leiden. Iets wat ik voorheen nooit voor mezelf mogelijk achtte zonder af te vallen.

Ik heb mijn eigen facebook bubble geschapen met #amazingfatwomen.

We kunnen niet zo gemakkelijk onze wereld veranderen, zolang daar zoveel geld mee gemoeid is, maar we kunnen met gemak onze digitale wereld een stuk aangenamer maken. En dat heeft weer een positief effect op je zelfbeeld.

Take care, self care,