“Hey Jen! Jij gaat toch naar de bakker vanmiddag?
Neem meteen een doosje donuts mee voor bij de koffie vanavond.”
Hmm lekker. Donuts.
Ik stap na het werk Bakker Klootwijk binnen en bestel mijn brood en donuts. De echte originele met een dun laagje parelmoerachtig glazuur. Veel beter dan die korrelige suiker die ze er tegenwoordig op doen, die zo aan je lippen blijft plakken.
Na het afrekenen stap ik in de auto en denk: Wat raar eigenlijk dat ze 5 donuts in een doosje stoppen. Dat is ontzettend onhandig verdelen als je met z’n tweetjes bent.
Ik offer mezelf wel op in het kader van de eerlijke voedselverdeling in deze wereld en verorber alvast een donut. Heerlijk! Dat is echt genieten.
Onderweg naar huis krijg ik een sms’je. Een vriend komt op visite vanavond. In gedachten maak ik een snelle optelsom en peuzel fatsoensgewijs nog een donut op. Anders heb je er eentje over nietwaar?!
Zal ik er nog eentje nemen? Nou ja, ééntje dan. Dat heb ik wel verdiend. Ik heb zo hard gewerkt vandaag. De laatste twee eten we wel samen op als de visite weer naar huis gaat.
Ik kijk in het lege bakje met twee donuts.Een gevoel van schaamte bekruipt me. Jeetje, zo kan ik toch niet thuiskomen? Ik stop nog maar een donut in mijn mond. Fuck it. Het is ten slotte bijna weekend.
Ik staar naar de laatste donut… ik ben een beetje misselijk maar weggooien kan echt niet. Dat is verschrikkelijk zonde. And then there were none.
Thuisgekomen zegt mijn vriend verbaasd: “Hey, waar zijn de donuts nou?”
“Oh… uitverkocht.” lieg ik.
Herkenbaar?
Het is een excuus-script dat ik jarenlang heb gebruikt.
- Ik wil iets eten, maar ik mag het eigenlijk niet van mezelf.
- Ik discussieer in mijn hoofd over de voor- en nadelen en verzin een goed excuus.
- Vervolgens doe ik het toch, heel snel en stiekem, als niemand kijkt.
- Daarna voel ik me schuldig, beschaamd en teleurgesteld in mezelf.
Ik leefde altijd met het idee dat ik me moest verantwoorden over mijn eetgedrag. Tegenover mezelf en tegenover anderen. Ik dacht dat als ik maar zou stoppen met die smoesjes verzinnen, ik minder zou eten en weer zou afvallen. Ik leerde in de kliniek voor eetverslavingen dat ik beter mijn excuus-script kon weggooien.
Het gaat nu zo: Ik wil iets eten. Ik laat het me goed smaken. Ik stop vanzelf als ik voldoende heb gehad. Ik ga verder met mijn leven en denk er niet meer over na.
Voel je het verschil? Tegenwoordig hoef ik geen excuses meer te bekokstoven en laat ik de donuts me goed smaken. Het is een stuk aangenamer eten als je niet constant in de verontschuldigingsmodus leeft. Vertrouw erop dat JIJ het beste weet wat goed voor je is.
Stop met smoesjes verzinnen en geef jezelf permissie om te eten. Vertrouw jezelf.
Take care, self care,
