Wat me bezielde weet ik niet… maar op het moment zelf, leek het een goed idee. Om op de weegschaal te gaan staan. Bij de dierenarts… Twee weken geleden stapte ik er zomaar op, met mijn schoenen aan en met winterjas… en een volle schoudertas. Toen even niemand keek.
ERROR flikkerde het… en ik deinsde achteruit.
Jeetje, de weegschaal was helemaal niet geschikt voor honden boven de 100 kilo. Weeg ik dan zoveel? NO WAY! Zo voel ik me helemaal niet. Ik voel me echt véél lichter. Mijn broek past toch al jarenlang goed en de riem zit nog steeds op het 3de gaatje. Ik sprak mezelf snel bemoedigend toe: “Joh, het is maar een getal… het heeft verder geen waarde…”
Maar bemoedigende woorden mochten nu even niet baten. Daar begon de dialoog weer te kakelen in mijn hoofd. Alsof hij nooit was weggeweest:
“Je weegt wel veel he?!”
“Nou ja… ik weet niet precies hoeveel ik weeg want ik had mijn schoenen aan… en mijn tas… dat is zeker goed voor 6 kilo.”
“Yeah right! Misschien moet je jezelf voor de zekerheid even wegen bij je zus.
Bloot. In de ochtend. Als je nog geen koffie op hebt.”
“Ja, ze ziet me aankomen. Ik heb verleden jaar – met veel bombarie – mijn weegschaal de deur uitgedaan. En maar goed ook want ik word er doodongelukkig van.”
“Ah joh, die snapt dat best. Misschien moet je toch weer eens op dieet. Als je zo doorgaat groei je helemaal dicht. Dat ziet er toch niet uit? En het is héél ongezond.”
“Ok. Genoeg kletskoek.” onderbrak ik mezelf… “Ik ga wat anders doen.”
Gelukkig kreeg ik na deze mini-breakdown weer wat perspectief en houd ik mijn aandacht bij wat ik wél wil: Ik wil mijn lijf accepteren zoals het is en goed voor mezelf zorgen. Acceptatie gaat niet van de één op de andere dag… maar gestaag groeit het een beetje.
En tot het zover is, denk ik liever: Ik accepteer dat ik het nog niet helemaal kan accepteren. Door die gedachte houdt het gebabbel in mijn hoofd tenminste even op. En dat geeft rust.
Take care, self care,
