Aan het begin van dit decennium heb ik hulp gekregen van een expert in eetverslavingen. Ik voelde me voor het eerst begrepen. Zij snapte precies wat er door me heen ging en had een bijzondere strategie met veel compassie voor eetproblemen. Dit was helemaal nieuw voor mij. In dit blog probeer ik mijn eerste babystapjes naar meer rust rondom eten te beschrijven. Ik gun iedereen de vrijheid die ik daardoor heb ervaren.
Ik zie mezelf als een wandelaar aan de voet van een mooie berg. Het beklimmen van de berg staat synoniem voor mijn reis naar een leven zonder dwangmatig eten.
Vanaf mijn pubertijd was mijn doel: AFVALLEN! Ik wilde en moest mijn streefgewicht halen. Dat betekende – ten tijde van mijn aanmelding bij de kliniek – dat ik bijna de helft van mijn gewicht moest verliezen. Ik voel nog steeds de wanhoop als ik daaraan terug denk. Het leek zo onmogelijk. Zo onhaalbaar. En dat bleek het ook.
Ik mocht van de diëtiste mijn doel breder opzetten. Ik dacht na over wat ik allemaal zou willen en kunnen doen als ik slank zou zijn. Wat betekent ‘slank zijn’ voor mij? Uit deze resultaten kon ik een nieuw doel formuleren dat niet alléén gekoppeld was aan kilo’s.
Een wandelaar geniet juist van de tocht naar de top. Er zijn meerdere routes om uit te kiezen. Een wandelaar kan de kortste route kiezen en zo snel mogelijk naar boven gaan. Steevast kijkend naar de grond en de kiezels om te zorgen dat hij niet struikelt. Voortdurend turen naar de kaart of het wel effectief en snel genoeg gaat. Zo zag ik mezelf ook. Altijd maar calorieën tellen en wegen. Heel vermoeiend en frustrerend.
Een wandelaar kan ook de toeristische route nemen om van de horizon te genieten. Om het uitzicht en zonnetje te ervaren. Om af en toe even rustig te zitten onder een parapluutje als het slecht weer wordt. De top is niet meer het doel. De top is het einde van de reis. Wat wil ik ervaren op mijn wandeling? Dat is mijn nieuwe doel.
Ik mag overal wandelen en niets is verboden. Ik kan dit weggetje proberen als het me veilig lijkt of als ik een risicootje wil nemen. Werkt het niet voor mij, dan plant ik er een vlag en pak ik morgen een andere route. Zo zet ik gaandeweg een parcours uit voor mezelf waar ik veilig kan lopen. Het parcours ligt niet vast. Voedsel of situaties die ik vandaag ervaar als onveilig kunnen over een paar maanden (of jaren) anders aanvoelen. Dan kan ik de vlaggen langs de route verzetten. Gaandeweg komen er vlaggen bij en gaan er vlaggen weg. Ik weet wanneer het veilig voelt.
Welk voedsel of situatie voelt aan als veilig? Welk voedsel of eetgewoonte voelt aan als onveilig? Dat mag ik zelf bepalen. Iedereen ervaart het wellicht anders. Op het moment dat ik dit schrijf staat er bij mij een vlaggetje bij het ‘buffet’. Ik word enorm graaierig als ik weet dat ik gratis en ongelimiteerd mag opscheppen. Ik wil van alle gerechten iets proeven. Ik ben bang dat ik iets tekort kom. Dat het dadelijk op is en ik te laat ben. Dat ik niets heb geproefd van die ene lekkere schaal met eten. Daarnaast ben ik ook bang dat andere mensen dit zien en wat ze over me denken. Ik schaam me voor mijn graaigedrag.
In dit geval kan ik ervoor kiezen om van te voren maatregelen te treffen om mezelf te beschermen. Dat kan van alles zijn. Ik kan hulp vragen, of het buffet vermijden… of het laten voor wat het is… en oefenen in het er niet schuldig voelen erover. Whatever feels right.
Take care, self care,
